Of: hoe je intuïtie op vakantie lijkt te zijn gegaan zonder briefje achter te laten
Je kent het wel. Je mediteert. Je drinkt je koffie (wel caffeinevrij, want je weet wat die andere doet). Je doet je innerlijk werk, journaled trouw elke ochtend alsof je een spirituele romanschrijver bent en… toch voelt het alsof je verdwaald bent in een IKEA zonder uitgang. Alles zou toch op z’n plek moeten vallen?
☕ Welkom bij de fase die niemand je echt uitlegt: de tussenruimte.
In het begin van je reis voelde alles licht, geleid, vanzelf. Je was on fire – niet in de burn-out-zin, maar in die “ik-en-het-universum-zijn-BFF’s”-vibe. Je vrienden zeiden dingen als “Jij hebt ook altijd geluk.” En jij dacht: ja, duh. Ik stem af. Ik voel het. Het stroomt.
Maar toen… veranderde er iets.
Nieuwe stad. Nieuwe baan. Nieuwe relatie (of beëindiging daarvan – ook een soort begin). En ineens voelde je je innerlijke kompas eerder als een gelatinepudding op een schoteltje: alles glijdt alle kanten op.
🔌 Over stofzuigers, stekkers en spirituele kortsluiting
Er is een prachtige analogie (dank u, Abraham Hicks) over een stofzuiger. Stel: je bent druk bezig je leven te ‘zuigen’ (nee, niet meteen die dirty mind aan nu!! Ja, je weet dat ik het tegen jou heb nu!!) – je werkt aan jezelf, zegt de juiste dingen, leest de boeken, drinkt de kruidenthee… Maar. De stekker zit niet in het stopcontact. Iedereen zegt: “Goed bezig joh!” terwijl jij denkt: “Ik doe alles, maar waarom werkt het niet?”
Omdat je niet bent ingeplugd.
Niet in het universum. Niet in jezelf. En zeker niet in je gevoel.
🧭 Je natuurlijke staat is afstemming. Niet streven.
De grap? Je hoeft geen spirituele Olympiër te zijn. Je bent al goed. Je hoeft alleen te stoppen met het tegenhouden van wat natuurlijk is. Zoals een kurk die vanzelf naar boven drijft – tenzij jij ‘m steeds onder water duwt omdat je denkt dat je eerst moet nadenken, analyseren, evalueren en Instagrammen voor je iets mag voelen.
🧠 Hoe saboteer je jezelf zonder het te merken?
- Je hebt een rotgevoel en duikt er dieper in. (We kennen het. Het is verleidelijk. Maar het is geen spa.)
- Je weet wat je wil, maar je blijft hangen in waarom het er nog niet is.
- Je voelt je rot en negeert precies de dingen die je beter zouden laten voelen.
- Je praat met mensen die het alleen maar erger maken (“Misschien ben je gewoon te gevoelig.” Thanks, bestie.)
Het is geen persoonlijke mislukking. Het is de wet van aantrekking. Negatieve gedachten trekken nog meer aan van hetzelfde, totdat je erin vastplakt als een nat theezakje aan het aanrecht.
✨ Oké, maar… hoe dan WEL?
- Word eerder wakker van je eigen denken. Niet letterlijk (al helpt een ochtendwandeling), maar leer je patroon herkennen vóór je erin zwemt als een dramatische zeehond of een verzopen kat.
- Zoek geen oplossingen vanuit lage vibratie. Geen grote beslissingen nemen als je in de “alles is stom en niets werkt”-modus zit. Ga liever iets simpels doen dat goed voelt. Een kop thee. Een dansje. Je kat aankijken.
- Vertrouw dat jouw verlangen al onderweg is. Het zit al in je Vortex (denk: een onzichtbaar Pinterest-bord van alles wat jij wilt). Je hoeft het niet te bouwen – je hoeft alleen te ontvangen.
💸 Maar hoe krijg ik het geld/liefde/magische leven dan uit de vortex in m’n bankrekening?
Ah, de hamvraag. Want het is allemaal leuk en aardig dat je weet dat het ‘er al is’… maar je wil het ook gewoon voelen. Leven. In je hand hebben. Terecht.
Het antwoord: je kunt het alleen ontvangen als je op de frequentie zit van het verlangen – niet van het gemis.
Als jij rondloopt met: “Waar blijft het nou?”, zend je uit: “Ik heb het niet.” En dan zegt het universum: “Juist. Hier heb je nog wat meer wachten.”
🎁 Laatste slok thee (en boodschap):
Je doet het beter dan je denkt. Je bent niet van je pad af – je bent er dieper op gekomen. Je wordt uitgenodigd om bewuster te vertrouwen, juist nu het mistig is. Niet omdat je iets fout doet. Maar omdat je klaar bent voor de volgende laag.
Soms is groeien niet magisch en stralend. Soms is het verwarrend en voelt het als verdwalen. Maar dat is precies het moment waarop je leert navigeren – niet op zicht, maar op gevoel.
En geloof me: jouw innerlijke kompas is nog steeds aan. Het maakt alleen wat meer bochten. Dat is geen teken van mislukking. Dat is evolutie.
Als je hulp nodig hebt met navigeren. Ik help je graag verder – stuur maar een seintje. 🌿
