Geheimen zijn net katten: ze kruipen overal waar je ze niet wilt hebben
Iedereen heeft geheimen. De kleine onschuldige – zoals dat je ooit een plant hebt vermoord omdat je hem voor de zoveelste keer was vergeten water te geven – tot de grote, die je ’s nachts wakker houden. Sommige geheimen draag je stilletjes mee, zonder dat iemand het weet. Anderen voel je elke keer weer in je buik draaien als het onderwerp nét te dichtbij komt. Maar één ding hebben ze allemaal gemeen: ze drukken. En hoe langer je ze bij je houdt, hoe zwaarder ze worden.
Wat is een geheim eigenlijk?
Een geheim is iets dat je bewust voor jezelf houdt. Soms omdat je bang bent voor de gevolgen, soms omdat je het zelf nog niet helemaal begrijpt. Of omdat het simpelweg (nog) niet veilig voelt om te delen. En dat is oké. Je hoeft niet alles meteen van de daken te schreeuwen. Maar als een geheim te veel wordt, te veel invloed krijgt op hoe je leeft, denkt of ademt… dan is het tijd om er met zachtheid naar te kijken.
Waarom voelt een geheim zo zwaar?
Omdat je een deel van jezelf moet verstoppen. En dat gaat in tegen alles wat je als mens eigenlijk nodig hebt: verbinding, openheid, gezien worden. Een geheim maakt dat je gaat wankelen in contact. Je wordt voorzichtig, terughoudend, misschien zelfs een beetje schichtig. Je filtert wat je zegt, houdt mensen op afstand, en voor je het weet ben je aan het toneelspelen in je eigen leven.
En dat is doodvermoeiend. Niet omdat je toneelspeler bent, maar omdat je mens bent. En mensen zijn gemaakt om echt te zijn – ook als dat ongemakkelijk is. Vooral dan.
Maar sommige dingen kun je toch gewoon beter voor je houden?
Zeker. Soms is het nog niet de tijd. En soms is het gewoon ronduit onveilig om iets te delen. Denk aan een omgeving waarin jouw geaardheid je letterlijk in gevaar brengt. Of een situatie waarin je een liefde voor iets of iemand geheim houdt om je gezin – en vooral je kinderen – te beschermen tegen de impact van de waarheid. Niet vanuit schaamte, maar uit zorg. Omdat je weet: dit vraagt tijd, wijsheid, en misschien een therapeut met een goed theerecept.
In zulke gevallen is het belangrijk om te kiezen voor emotionele veiligheid. Dat betekent niet dat je moet blijven zwijgen, maar wél dat je mag zoeken naar plekken en mensen bij wie je jezelf langzaam mag gaan ontrollen. Zoals een kat uit z’n mandje: voorzichtig, maar o zo welkom.
De prijs van zwijgen
Langdurig iets verborgen houden heeft impact. Niet alleen op je relaties, maar ook op je lichaam, je hoofd, je hart. Je kunt er letterlijk ziek van worden. En misschien voel je dat al – in vage vermoeidheid, stress die niet weggaat, of in dat terugkerende knagende gevoel: “Als mensen echt zouden weten wie ik ben…”
Dan is het goed om jezelf af te vragen: wat heb ik nodig om mezelf stukje bij beetje toe te laten? Niet om alles meteen bloot te leggen, maar om te ademen. Vrijer. Dieper. Eerlijker.
Hoe laat je een geheim lichter worden?
- Praat. Met iemand die je vertrouwt. Iemand die niet schrikt, niet oordeelt, en je niet per direct inschrijft voor een psychiater.
- Schrijf. Pen op papier. Alles. Rauw, eerlijk, ongecensureerd. Je hoeft het aan niemand te laten lezen – behalve jezelf.
- Voel. Hoe het is om er niet alleen voor te staan. Hoe het is om iets niet meer te hoeven dragen in stilte.
- Kies bewust. Wat wil je wél delen, en met wie? Wat mag er (nog even) bij jou blijven?
Je bent niet je geheim.
Wat je verbergt, zegt niets over je waarde. Niets over je liefdelijkheid, je moed, je schoonheid. Het betekent alleen dat je mens bent – met laagjes, twijfels, keuzes, verlangens. En het mooie is: jij mag bepalen wanneer welke laag tevoorschijn mag komen. Op jouw tempo. In jouw woorden. Met of zonder thee.
En mocht je onderweg iemand zoeken die naast je blijft zitten – niet om het voor je op te lossen, maar om je eraan te herinneren dat je oké bent, precies zoals je nu bent – dan weet je me te vinden. De waterkoker staat al aan.
☕ Je mag me mailen via miranda.teacoach@gmail.com – ik lees met aandacht, en wie weet zetten we daarna samen de waterkoker aan.
